سهیل عربی در دانشگاه اوین
سهیل عربی بعد از پایان اعتصاب غذا و بازگشت پیروزمندانه به بند ۳۵۰ اوین از آنجا به عنوان یک دانشگاه یاد می‌کند.
بازگشت به خانه
زندانی سیاسی سهیل عربی که حدود دو ماه را در اعتصاب غذای اعتراضی به سر می‌برد، روز ۲۴ مهر با انتشار نامه‌ای از انتقالش به بند ۳۵۰ اوین استقبال کرد.
سهیل عربی در نامه‌اش نوشت: «به خانه (بند ۳۵۰ اوین) باز گشتم. موقتا اعتصاب غذایم را شکستم، پیروز شدیم، موقتا اعتصاب غذایم را شکستم.»
سهیل عربی که طی وصیت‌نامه‌اش در ایام اعتصاب نوشته بود: «مرا در بند ۳۵۰ اوین، اتاق یک دفن کنید. به‌زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد»، اکنون زنده و پیروز به بند ۳۵۰ بازگشته است.
سهیل عربی در نامه‌اش نوشت: «به خانه (بند ۳۵۰ اوین) باز گشتم. موقتا اعتصاب غذایم را شکستم، پیروز شدیم، موقتا اعتصاب غذایم را شکستم.»
سهیل عربی که طی وصیت‌نامه‌اش در ایام اعتصاب نوشته بود: «مرا در بند ۳۵۰ اوین، اتاق یک دفن کنید. به‌زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد»، اکنون زنده و پیروز به بند ۳۵۰ بازگشته است.
مقدس‌ترین
سهیل عربی در همان روزهای جانکاه اعتصاب غذا نوشته بود: «هیچ چیز مقدس‌تر از یک مبارز نیست، مبارز؛ آنکس که از جانش می‌گذرد تا ستمکاران فاسد را سرنگون کند.» او دستگاه قضاییه خلافت اسلامی! را به قاتلان حسین بن علی امام سوم شیعیان تشبیه کرده بود؛ «از شمر بی‌رحم‌ترهایی چون ناقاضی صلواتی، مقیسه و بازجوهای قرارگاه ثارالله، لاریجانی، جعفری دولت آبادی‌ها ما را به مرگ قطره چکانی محکوم و بی‌رحمانه شکنجه می‌کنند.»
به لجن تن ندادن
سهیل عربی به هنگام بازگشت به بند ۳۵۰ می‌نویسد: « پس از مشورت با اساتید و دوستانم عبد الفتاح سلطانی، اسماعیل عبدی و آرش صادقی عزیز موقتا به اعتصاب غذایم پایان دادم.» او می‌افزاید: « گمان می کنم زندگی در اتاق هشت درکنار قهرمانهایی چون اسماعیل عبدی ، آرش صادقی بهترین پاداش برای خوب زیستنم بوده است. به خودم افتخار می کنم، سختی های بسیاری کشیدم که به لجن تن در ندهم و حافظ شرایط موجود نشوم.»
سهیل عربی، اوین را دانشگاه توصیف می‌کند. اوین جایی است که بسیاری از پیشتازان آزادی و عدالت عمری را در آن به سر برده یا در آنجا جانباخته‌اند و اکنون سهیل عربی خود را در جایی می‌بیند که چنین انسان‌هایی زیسته‌اند.
سهیل عربی می‌نویسد: «بزرگترین درسی که در دانشگاه اوین آموختم این بود که آنچه ما را نکشد باعث قدرتمندتر شدن ما خواهد شد. چهار سال حبس، دو سال زیر حکم اعدام بودن و پنجاه و دو روز اعتصاب غذا چنان قدرتی به من داده است که دیگر از هیچ چیز نمی هراسم.»
زندانی سیاسی، سهیل عربی در پایان می‌نویسد: «می‌بینم آن روزی را که درهای اوین را می شکنید، ما را از زندان آزاد می‌کنید و با هم «سر اومد زمستون» می‌خوانیم.» آرزویی که تداعی کننده‌ی ۳۰ دی ۵۷ است روزی که آخرین دسته از زندانیان سیاسی از زندان شاه آزاد شدند.
سهیل عربی، اوین را دانشگاه توصیف می‌کند. اوین جایی است که بسیاری از پیشتازان آزادی و عدالت عمری را در آن به سر برده یا در آنجا جانباخته‌اند و اکنون سهیل عربی خود را در جایی می‌بیند که چنین انسان‌هایی زیسته‌اند.
سهیل عربی می‌نویسد: «بزرگترین درسی که در دانشگاه اوین آموختم این بود که آنچه ما را نکشد باعث قدرتمندتر شدن ما خواهد شد. چهار سال حبس، دو سال زیر حکم اعدام بودن و پنجاه و دو روز اعتصاب غذا چنان قدرتی به من داده است که دیگر از هیچ چیز نمی هراسم.»
زندانی سیاسی، سهیل عربی در پایان می‌نویسد: «می‌بینم آن روزی را که درهای اوین را می شکنید، ما را از زندان آزاد می‌کنید و با هم «سر اومد زمستون» می‌خوانیم.» آرزویی که تداعی کننده‌ی ۳۰ دی ۵۷ است روزی که آخرین دسته از زندانیان سیاسی از زندان شاه آزاد شدند.
نظرات