ایران با مریم iranbamaryam1396

… اما شعار مهمتر مراسم وداع با «فرمان» چیز دیگری‌ست؛ آنجایی که مردم خطاب به قیصر شعار می‌دادند: «قیصر کجایی؟ مردم رو کشتند». سال ۱۳۴۸، سال تولید فیلم قیصر است. فیلمی با بازی‌های ماندگار ناصر ملک مطیعی و بهروز وثوقی؛ دو برادر؛ فرمان و قیصر. «فرمان» برادر بزرگ‌تر است که با وجود زور بازو اما دیگر «توبه کرده» و آرام گرفته است یعنی دست به چاقو نمی‌برد و دعوا نمی‌کند. مردی آرام، محترم، با خاطره‌ای که از او در خاطره‌ها مانده است و سرش به کاسبی خودش گرم است. «قیصر» برادر کوچک‌تر است در تهران نمانده و برای کار به جنوب رفته است. هنوز شر و شور است و نا آرام. داستان فیلم قیصر با چند تراژدی مستمر آغاز می‌شود. «خودکشی فاطی»؛ خواهر کوچک فرمان و قیصر به خاطر حرمت هتک شده توسط یک «نامرد». نمادی از مظلومیت و ناچاری زن ایرانی در آن روزگار و البته در این روزگار. و فرمان متوجه می‌شود که در اینجا باید توبه را بشکند یعنی باید از زور بازو استفاده کند و در برابر آن نامرد و برادران نامردش بایستد. و آنها فرمان را به نامردی می‌کشند؛ با چاقویی که از پشت بر او فرود می‌آورند. و این اوج تراژدی در داستان ق

پیام رسان سروش در کنترل کیست؟ برای پاسخ به این پرسش ابتدا باید نبردی که بین کاربران ایرانی و اطلاعات سپاه در فضای مجازی به پیش می‌رود شناخته شود. صداوسیمای نظام ولایت فقیه همواره با چالش بی‌اعتنایی توسط مردم ایران مواجه بوده است. اقبال عمومی به ویدئو در دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ با وجود ممنوعیت آن و پیامدهایی که از طرف حکومت برای استفاده کننده‌اش متصور بود پس از آن تبدیل به اقبال عمومی از شبکه‌های ماهواره‌ای شد. از اواسط دهه ۸۰ که به تدریج شبکه‌های اجتماعی به ایران راه یافت بخشی از مردم به تدریج به سراغ اینترنت و استفاده از این شبکه‌ها رفتند. با گسترش هرچه بیشتر استفاده کاربران ایرانی از شبکه‌های اجتماعی که از اواخر دهه ۸۰ آغاز و در سال ۹۶ به حضور ۴۰ میلیون کاربر تنها در محیط تلگرام رسید، شرایط در اساس دگرگون شد. این دگرگونی بیشتر از این جهت قابل اعتنا بود که حضور در شبکه‌های اجتماعی از کاربری که تا پیش از آن مصرف کننده‌ی رسانه‌ها بود یک تولید کننده ایجاد می‌کرد. کاربر می‌توانست تولید محتوا کند یعنی نظرات، علایق و هدف‌هایش را با دیگران به اشتراک بگذارد. چنین پهنه‌ای که پیشتر هر

خامنه‌ای در نمایشگاه کتاب نگاهش به کارگران حمل بار نیفتاد؛ آنها انسان‌های فراموش شده‌ای هستند که برای لقمه‌ای نان باید همه‌ی روز را در مصلی به حمل بار بگذرانند. خامنه‌ای و یاران در نمایشگاه صبح جمعه ۲۱ اردیبشهت ۹۷ خامنه‌ای برای بازدید از نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران راهی مصلی شد. او در پایان بازدید «کتاب و کتابخوانی را یکی از ضرورت‌های زندگی آحاد مردم بویژه جوانان دانست» و افزود: «بهترین کتابها، کتابی است که انسان را به سمت خداوند و ارزشهای والا و انقلابی هدایت کند». [ ایلنا ۲۱ اردیبهشت ۹۷ ] پیش از او نیز سایر یارانش از جمله علی‌اکبر ولایتی و ابراهیم رئیسی برای بازدید به نمایشگاه رفته بودند؛ لابد با این هدف که نشان دهند، کتاب و فرهنگ در نظام ولایت فقیه از اهمیت بسیاری برخوردار است! اما این همه‌ی داستان نبود. در کنار زرق و برق نمایشگاه بین‌‌المللی کتاب تهران و بازید مسئولین نظام از آن، کسانی بودند که برای لقمه‌ای نان از این سو به آن سوی نمایشگاه می‌دویدند. کسانی که احتمالا هرگز فرصت و فراغتی نخواهند یافت تا به کتاب خواندن اختصاص دهند. کارگران حمل‌بار داستان؛ داستان کار

خروج آمریکا از برجام هرچند برای نظام بسیار گران آمده، اما آنچه بیشتر برای خامنه‌ای نگران کننده است خطر سرنگونی‌ست. پایان یافتن سیاست مماشات برای خامنه‌ای به معنی از دست دادن پشتیبانی‌های بین‌المللی از نظام او در برابر مردم ایران است. خودکشی از ترس مرگ؟! به‌دنبال خروج آمریکا از برجام گروهی از اعضای «مجلس» در پشت تریبون سخنرانی حاضر شدند و درحالی که شعار «مرگ بر آمریکا» می‌دادند، پرچم آن کشور و نسخه‌ای از برجام را به آتش کشیدند. مشابه این صحنه از ۴۰ سال پیش در ایران دیده شده است با این تفاوت که این‌بار کسانی که شعار می‌دادند و پرچم آتش می‌زدند چهل سال پیرتر شده‌اند؛ صدایش به سختی از گلو خارج می‌شد و کهولت سن و احتمالا فرسودگی عقیدتی رمقی برای آنها باقی نگذاشته بود که مثل آن سال‌‌های دور و به همان میزان مهاجم باشند. صبح همان روز چهارشنبه خامنه‌ای در یک سخنرانی با کمی فحاشی به ترامپ سعی کرد تعادل را به درون نظام نامتعادلش برگرداند. اما نکته مهم حرف‌های او، در این بود که از درون مواضع رئیس جمهور آمریکا پیام سرنگونی نظام ولایت فقیه را دریافت کرده بود؛ امری که تنها خامنه‌ای را نشا

با اعلان خروج رسمی ایالات متحده از توافق اتمی وین و به تبع آن چشم انداز راه افتادن تحریم‌های سنگین علیه مطامع دیکتاتوری ولی‌فقیه و به‌ویژه سپاه پاسداران، نفت، اقتصاد و دستگاه مالی حکومت اکنون بسیاری از ناظران مسائل منطقه‌ای و بین‌المللی بر این نکته متحد القول هستند که توافق نیم‌بند موسوم به برجام در کلیت اش نه تنها به خواسته‌های خود طی دوسال گذشته نزدیک نشده است، بلکه در یک روند مخرب، دیکتاتوری هار مذهبی را هرچه بیشتر در زمینه‌های صدور تروریسم، کشورگشایی و راه‌اندازی پروژه‌های موازی مانند موشکی جری‌تر کرده است. به یقین اعلام خروج آمریکا از برجام ضربه مهلکی به سرمایه‌گذاری‌های خامنه‌ای برای رسیدن به «پول‌های» بادآورده می‌باشد. سخن از درآمدهای صدها میلیاردی است که نه در راستای توسعه، آبادانی، رشد و شکوفایی کشور، بلکه به مصرف خرید و تولید سلاح، حمایت از گروه‌های تروریستی و بنیادگرا و یا کشورگشایی مصرف شده‌اند. ولی‌فقیه زهر خورده که همواره خود از حامیان اصلی، اما پشت پرده این توافق می‌باشد، به اشتباه بر این باور بود که با ادامه سیاست استمالت و رسیدن به برجام، دنیا منبعد بر چرخ «ولایت

کارگری درخواست پنج میلیون تومان وام از محجوب می‌کند. محجوب دبیر خانه کارگر است که یک تشکل حکومتی برای اعمال کنترل بر جامعه‌ی کارگری‌ست. پیام این درخواست چیست؟ با نزدیک شدن به روز ۱ می همیشه بحث حول مسائل کارگران بالا می‌گیرد و با پایان این روز موضوع کمی فروکش می‌کند اما تا آنجایی که به طبقه کارگر مربوط می‌شود از مصائب آن چیزی کاسته نمی‌شود و گرهی از مشکلاتش گشوده نمی‌شود؛ این واقعیت هرچند به شکل اندک اما گاه در رسانه‌های نظام نیز منعکس می‌شود؛ امری که به روشنی نشان می‌دهد که ابعاد مشکلات تا چه اندازه است. در یک گزارش میدانی که خبرنگار ایلنا از کارگران معترض تهیه کرده است تصویری از برخی مشکلات جامعه کارگری ارائه می‌شود. یکی از کارگران حق مسکن در نظر گرفته شده برای کارگران را به چالش می‌کشد و می‌پرسد: «حق مسکن ۴۰ هزار تومانی به کجایمان می‌رسد؟» او سپس می‌افزاید: «این رقمی که به عنوان حق مسکن و سرپناه برایمان تعیین کرده‌اند، پول بلیت اتوبوس‌مان هم نمی‌شود.» به گفته‌‌ای این کارگر «این رقم را یا کلا برش دارند و به کارگران نبپردازند یا اینکه حق مسکن معقولی را بپردازند.» کارگر دیگ