ثریا ابوالفتحی و مزار بی سنگ

حقوق جانباختگان
اگر در تمام سرزمین ها هدف احقاق یا تثبیت حقوق شهروندی برای همه‌ی انسان ها است اما در ایران از حداقل حقوق برای کشته شدگان نیز خبری نیست.
انسان هایی که به دست ولایت فقیه در دهه۶۰ کشته شده اند در اغلب موارد از داشتن سنگ مزار نیز محرومند، تازه اگر در گوری بی نام و به صورت دسته جمعی دفن نشده باشند.

داستان ثریا
یکی از این نمونه ها مربوط به جانباختگان زندان تبریز می باشد. ثریا ابوالفتحی مادر جوان و بیست ساله با طفل به دنیا نیامده اش در مهر سال ۶۰ اعدام ‌شد.
ثریا ابوالفتحی که در آن زمان دانشجوی رشته زیست شناسی دانشگاه تبریز بود اکنون از یک سنگ مزار سالم نیز برخوردار نیست. نیروهای ولایت فقیه طی سالیان گذشته سنگ مزار او را تخریب کرده اند.
ثریا ابوالفتحی زمانی به همسرش نوشته بود: «یک عنصر مجاهد فراتر از عواطف فردی به هر آنچه که به زندگانی دیگر انسانها گرمی و فروغ می‌بخشد و تکامل و تعالی جامعه را شتاب می‌دهد و عشقها و زیبایی‌ها را برای خلق به ارمغان می‌آورد دل بسته است و درست به همین دلیل برای پیرایش زندگی جمع و پالودگی زندگی از هر چیز بیهوده و کج بنیان و شرارت بار، عشق و عاطفه فردی خود را فدا کرده، مبارزه را با تمام رنجها و مصائب و فراق‌هایش پذیرفته و ققنوس وار تن و جان به شعله‌های سوزان و پاک کننده انقلاب و رزم و ایثار و شهادت انقلابی می‌سپارد».

هتک حرمت
ثریا ابوالفتحی را در تبریز تیرباران می‌کنند؛ شاهدانی که از زندان تبریز رسته اند، نقل می‌کنند که ۹۰ درصد از زنان و دختران زندانی که در تبریز محاکمه شده اند، مورد شکنجه های خاص و هتک حرمت قرار گرفته اند؛ موسوی تبریزی به عنوان حاکم شرع دادگاه تبریز از هر زن و دختری که محاکمه می‌کرد نخست درخواست ازدواج دو سه ساعته می‌نمود. اکثر زنان و دخترانی که در سال ۶۰ در تبریز محاکمه شده اند به علت تن ندادن به این درخواست با وجود آنکه نه تنها جرم بلکه حتی اتهامی نیز نداشتند اما محکومیت های سنگین گرفتند.
البته سهم ثریا و بسیاری مانند او، اعدام بود. یکی از همبندان ثریا ابوالفتحی نقل می‌کند که وقتی او را تیرباران کردند‌ «مأمور بند دوان دوان از میدان اعدام برگشت در حالی که رنگش مثل گچ سفید شده بود. از او پرسیدیم: ثریا چی گفت؟ آخرین جمله‌اش چه بود؟  پاسخ داد: شعار داد و گفت تیر خلاصم را زودتر بزنید می‌خواهم زودتر بروم…».