گردهمائی بزرگ مقاومت ملی ایران؛ آلترناتیو واقعی
در کنگره پاریس امسال، بیش از هر سال، مقاومت ایران صدای مردم به پاخاسته‌ای می‌باشد که در کف خیابانهای کشور با رژیم درمانده و فاسد مقابله می‌کند؛ این سال می‌تواند سالی دگرگونه باشد.
اسماعیل محدث
دستگاه حکومتی دمکراتیک بر اساس رای مردم قدرت را دست می‌گیرد و با جدا سازی سه قدرت قانونگذاری و اجرائی و قضائی حکومت می‌کند. مسئولین این سه قوه یا به وسیله رای مستقیم مردم و یا از طریق مکانیزم دمکراتیک، که در قانون اساسی آورده شده انتخاب می‌شوند و اداره امور را به دست می‌گیرند. این مسئولان، بدون استثناء به مرجعی قانونی جوابگو هستند و اصولاً در دمکراسی هیچ منسبی مادام العمر نیست. قوه اجرائی کشور؛ دولت، از رای اکثریت پارلمان برخوردار است و اساساً مشروعیتش را از این طریق به دست می‌آورد ولاغیر. جزء مهم قدرت اجرائی اپوزیسیون می‌باشد، که در انتخابات رای کمتری نسبت به حزب و یا ائتلاف دولتی آورده است. در دمکراسی نقش اپوزیسیون از پایه‌های اصلی نظام می‌باشد و کارش انتقاد و پیشنهاد به دولت بوده و در ضمن خودش را برای به دست آوردن اکثریت آرا در انتخابات آتی آماده می‌کند.
اگر بخواهیم تعریفی بسیار ساده از نظام دمکراتیک به دست بدهیم باید گفته شود: در نظام دمکراتیک شرکت مستقیم و غیرمستقیم آحاد مردم و تشکل‌هایشان در امور کشور کاملاً آزاد بوده و آنان از حق انتقاد و مخالفت علنی بدون واهمه برخوردار می‌باشند. نظامی که این سه موضوع را، به هر دلیلی، رعایت نکند غیردمکراتیک خوانده می‌شود. در نظام غیردمکراتیک هیچ اپوزسیونی در کار نیست و هر تشکلی به این نام فقط ترفند رژیم دیکتاتوری برای بزک چهره‌اش می‌باشد. رژیم غیردمکراتیک در اساس با ویژگی عدم تحمل مخالفین و سرکوب آنها تعریف می‌شود. در دستگاه دیکتاتوری مخالفت علنی غیرممکن می‌شود و کسانیکه دست از مخالفت نمی‌کشند، به مبارزه مخفیانه روی می‌آورند و با این روش جنبش مقاومت متولد می‌شود، که وظیفه سرنگونی دیکتاتوری حق طبیعی آن است.
در دستگاه دمکراتیک، اپوزیسیون، آلترناتیو دولت بوده و در دیکتاتوری، مقاومت آلترناتیو حکومت می‌باشد. در دستگاه دمکراتیک، تغییر رفتار با تغییر دولت انجام می‌گیرد و در نظام دیکتاتوری تغییر رفتار تنها از طریق تغییر کل نظام انجام می‌گیرد. در نظام دمکراتیک دولت و اپوزیسیون مشروعیتشان را از صندوق‌های آراء ملت کسب می‌کنند و در نظام غیردمکراتیک، که مشروعیتی ندارد و با سرکوب حکومت می‌کند، جنبش مقاومت مشروعیتش را اساساً از مبارزه با دیکتاتوری کسب می‌کند و رهبری آن در میدان مبارزه شناخته می‌شود. نهادهای نظام دمکراتیک از طریق آرای مردم و جنبش مقاومت در میدان مبارزه مشروعیت می‌گیرند. وزن سیاسی جنبش مقاومت در مبارزه با دیکتاتوری حاکم سرکوبگر، مشخص می‌شود ولاغیر. اعضاء جنبش مقاومت کسانی هستند که با شور آزادی از همه چیز خود، حتی جانشان، درمی‌گذرند تا حق اداره مملکت را به مردمشان واگذار کنند. کسانیکه به هر دلیلی با دیکتاتوری همکاسه می‌شوند، علاوه بر فرصت طلبی و درک نادرست از حق انسان برای تعیین سرنوشتش، اساساً به رای مردم اعتقادی ندارند. این جماعت دست دیکتاتور را می‌بوسند تا آنها را در قدرت نامشروع خودش شریک کند. رژیم دیکتاتور و همدستهایش مردم را به جائی می‌کشانند که به جز زنجیرهایشان چیزی برای از دست دادن ندارند؛ مقاومت شعله مبارزه را در روزهای سخت روشن نگه می‌دارد و راه مبارزه را کشف و سازماندهی می‌کند.
مقاومت ملی ما ایرانیان، شورای ملی مقاومت ایران و سازمان محوری آن مجاهدین خلق ایران هر سال در حوالی روز تاریخی مقاومت ۳۰ خرداد، که از آن به نام روز شهدا و زندانیان سیاسی یاد می‌کنیم، در پاریس کنگره‌ای برپا می‌کند تا حضور و وجود مقاومت، آلترناتیو دمکراتیک، در مقابل دیکتاتوری را به جهان اعلام کند. کنگره امسال در روز ۹ تیر و با شرکت ده‌ها هزار ایرانی و صدها تن از شخصیتهای بین‌المللی که در آن شرکت خواهند کرد، برگزار می‌شود. اگر بی عرضگی و فساد همه گیر مشخصه رژیم تمامیت خواه حاکم بر ایران است، مقاومت سلحشور و سربلند ملی آلترناتیو آن است و سرِ آن دارد که این حکومت نامشروع را سرنگون کند و حق حاکمیت را به ملت بزرگ ایران و به رای آنان واگذار کند. در کنگره پاریس امسال، بیش از هر سال، مقاومت ایران صدای مردم به پاخاسته‌ای می‌باشد که در کف خیابانهای کشور با رژیم درمانده و فاسد مقابله می‌کند؛ این سال می‌تواند سالی دگرگونه باشد.
نظرات